Afgelopen week was een week van emoties. Hele fijne
emoties maar ook hele vervelende emoties. Emoties doen rare dingen met je. Zo
kan je intens genieten van de fijne emotie. Als dat plaatje klopt, met fijne
mensen om je heen is dat goed. Een andere emotie is de verdrietige. Dat maakt
je boos, geeft je een onwerkelijk gevoel en is soms niet te begrijpen.
Beide emoties heb je nodig om alles om je heen te
relativeren. Je hebt de fijne emotie nodig om de vervelende emotie aan te
kunnen. Maar als ze zo dicht bij elkaar komen zet je dat ook aan het denken.
Het maakt alles soms eventjes heel intens.
Aan T. (laten we haar gemakshalve een collega noemen) had
ik mijn verhaal over het Sithand’Izingane care project vluchtig verteld op een
beurs in februari. “Stuur me je verhaal even via de mail”, vroeg ze, omdat we
op de beurs geen tijd hadden hier verder over te praten. Dat heb ik gedaan. Als
de mogelijkheid hiervoor was zouden we het er zeker nog over hebben. Ze was
hier heel enthousiast over en wilde alles weten. Door alle drukte en de weinige
momenten die er samen waren, is dit er dus niet meer van gekomen. Helaas gaat
dat nu ook niet meer gebeuren, deze week hebben we afscheid van haar moeten
nemen.
T. ik weet zeker dat je nu weet waar ik mee bezig ben en ik
weet dat je ook hierover heel enthousiast zou zijn.
Zoals ik al zei, liggen de emoties nogal dicht bij elkaar.
Een positieve is toch wel dat de donaties van jullie aardig opgang komen. Ik
mag wel zeggen boven verwachting. Als ik zie dat ik nu al op de helft ben van
wat ik mijn “streefbedrag” noemde, heb ik goede hoop dat dit goed gaat komen. Sommige
donaties zijn zo bijzonder voor mij, dat ik er door geraakt ben. Iedere keer als
ik een bijschrijving op mijn rekening zie maakt mijn hart een huppeltje.
Wat
fijn dat er zoveel mensen zijn die met mij meeleven en dat ook willen delen.
Voor veel mensen is ook het feit dat ik het persoonlijk ga brengen een reden om
te doneren. 100% van jullie donatie komt op de plek van bestemming.
Eerder had ik ook verteld dat ik spullen mee ga nemen.
Een aantal spullen zijn al toegezegd, sommige heb ik zelfs al in bezit. Deze
spullen gaan mee in een extra koffer. De extra koffer kost veel geld om mee te
nemen en de kosten van deze extra koffer zijn ook gesponsord! Hoe leuk is dat.
Gemakshalve heb ik het bedrag hiervan bij de bijdrage geteld, maar dit ga ik
dus gebruiken om de extra koffer te bekostigen.
Via internet ben ik ook opzoek gegaan naar een lijst met “naai”termen
in het Engels. Want ja, met mijn Nederlands kom ik toch niet zo heel ver ben ik
bang. Het is natuurlijk wel handig als ik de dames daar ook kan begrijpen en
zij mij ook. Dus ik heb een aardige verzameling gevonden. Negen pagina’s Engels-Nederlands
en Nederlands-Engels. Hier valt dus nog wat leer-werk van mijn kant te doen.
Door de emoties van afgelopen week besef ik des te meer dat
ik iets heel bijzonders ga doen. Hoe het
ook verder allemaal gaat lopen dat weet ik niet, maar mijn vertrek richting het
Sithand’Izingane project blijft staan. Blijf mijn verhaal volgen zou ik zeggen,
ik word er zelf zo enthousiast van als ik jullie reacties hoor. Reacties mogen jullie ook hieronder de blog
kwijt.
Je kunt je emailadres invullen in de rechterkolom, boven
de sponsors. Iedere keer als ik een verhaal plaats, ontvang je dan vanzelf een
melding in je mailbox.
