En we gaan nog niet naar huis....

Afgelopen donderdag hebben we twee machines naar de reperateur gebracht.

Aardige dame, is bereid om wel wat voor het project te regelen. Eerst kijkt ze deze twee machines na en dan belt ze terug, hopelijk met goede berichten. Daarna zijn we nog even koffie wezen drinken en hebben we het nog over de toekomst van de naaiklas gehad. Er moet nog wel het één en ander uitgezocht worden, voornamelijk als het gaat over het opstarten van een klein atelier en de verkoop van spullen. Het project is een NGO, deze mogen niet zomaar geld verdienen, dus daar moet even naar gekeken worden.

Na terugkomst heb ik nog twee simpele dingen gemaakt, een schooletui en een telefoonhoesje, om te laten zien hoe snel je van "left-overs" weer iets kan maken.

Vrijdag was  een sportdag. De staf van Sithand'Izingane ging netballen (korfbal) en voetballen tegen een ander project, een soort tournooi. Ik ging mee om foto's te maken.

De dames speelde netbal en hebben gewonnen, de heren speelde voetbal en hebben helaas verloren.
Dit lag niet 
aan de inzet, het was een wedstrijd van 2x een half uur, maar de scheids vond het nodig om de tweede helft zo'n 50 minuten door te spelen. Kapot waren ze, want het was ook nog eens erg warm.
Zaterdag heb ik de toerist uitgehangen, dagje Johannesburg. Na eerst een bezoek aan het apartheidsmuseum, zijn we daarna de stad rond gegaan. Met als "hoogtepunt" een bezoek aan Carltontower. Een gebouw van 50 verdiepingen waar vanaf je een mooi uitzicht hebt over de stad.

Zondag naar een concert van Johnny Clegg geweest. Ook een bijzonder gebeuren. Iedereen neemt zijn picknickmand met eten en drinken mee, een kleed of stoel en je hele familie. Wat een groot contrast bij ons, waar een flesje water nog niet naar binnen mag. Super gezellig was dat.


Maandag, de start van een nieuwe week. We zijn begonnen met het maken van t-shirts. Omdat ik één lockmachine aan de praat had, wilden we de shirts op de lockmachine maken, zodat de dames ook hiermee leren werken. De start is gemaakt, de rest komt dinsdag wel. Verder heb ik samen met Dimakatsu  nog wat plannen gemaakt voor deze week. Ben ook benieuwd of de naaimachinewinkel belt en waar zij mee zullen komen. Deze week ga ik ook beslissen waar ik jullie donaties aan ga besteden, ik denk dat ik wel wat moois kan bedenken.

Projecten

Het guesthouse waarin ik verblijf, is tevens het woonhuis van  zuster Mary. Zij is de oprichtster van het project. Met haar heb ik ook al wat gesprekken gevoerd over de veranderingen voor de naaiklas. Leuk om samen ideeën uit te wisselen. In overleg met haar zijn we in ieder geval begonnen met het laten slijpen van de scharen. Zij heeft nu de helft van de scharen meegenomen om te laten slijpen. Op zondagmorgen werd ik uitgenodigd om met haar mee te gaan naar de kerk. Een uitnodiging van een non kan ik toch niet weigeren, maar ik vond het ook wel goed om mee te gaan en te zien hoe het er hier aan toe gaat. Aan het eind van de dienst werd ik ook nog aan iedereen voorgesteld als "een gast uit Nederland" en daarna werd er nog voor me geapplaudisseerd. Ik moest wel even gaan staan. Bijzonder om zo'n dienst mee te maken, zeker als je met zuster Mary de enige blanke bent.
Vorig weekend had ik verteld dat ik naar Johannesburg was geweest. We waren daar toevallig in een nieuw winkeltje met stoffen terecht gekomen. Ze verkopen ook kleding en andere genaaide attributen. We raaktten aan de praat met de eigenaar en dat was heel interressant. Hij kan misschien nog wel wat voor het project gaan

betekenen. Ze werken met verschillende ateliers en daar kunnen ze soms ook naaisters gebruiken. Ons idee om meer met de naaiklas te doen, zou hier mischien mooi op aansluiten. Tevens vertelde hij dat er regelmatig zakken met rest-afval van stoffen zijn, die we zo mogen hebben. Maarten moest afgelopen zondag weer in Johannesburg zijn en heeft twee overvolle vuilniszakken opgehaald. Thuis heb ik eerst samen met zuster Mary de "buit" bekenen. Omdat de zakken helemaal gescheurd waren heb ik het allemaal maar even uitgezocht. Een zak voor de naaiklas en een zak voor het Kopanang project. Twee groepen weer blij.
Maandag zijn we bij de naailes gestart met een nieuw project: de schoudertas. Heel grappig wat je met stalen meubelstof kan doen. Hierbij hebben we ook gebruik gemaakt van de biasband wat ik van de fa. Ricken had gekregen. Dat kende ze niet, dus is goed om mee te werken. Op dinsdag waren de eerste tassen al af en moest er voor de sluiting nog een knoop worden aangezet. Hierbij kwamen ook de knopen die ik had meegenomen te voorschijn. Dat was echt mooi. Ze waren helemaal weg van de knopen.

Woensdagmorgen heb ik eerst de tekenmaterialen gegeven. Dit wordt in eerste instantie beheerd door Vincy, zij is een soort receptioniste waar iedereen zich meldt bij binnenkomst. Ook houdt zij voorraden bij en regelt vanalles op het kantoor. Deze altijd vrolijke dame vond dit ook weer helemaal tegek.
Daarna hebben we in de naaiklas de tassen afgemaakt, en ook nu weer hele trotse gezichten. Iedereen die binnenkomt was helemaal weg van de tassen. Het bleek dat er ook twee lockmachines aanwezig zijn, maar deze zijn nooit gebruikt omdat niemand weet hoe. Volgens zeggen zouden ze wel eens kapot kunnen zijn. Daar heb ik me dus maar even over ontfermt. De eerste lock heb ik ingeregen en afgesteld en zie, hij doet het gewoon. Dat was me wat. De tweede lock bleek een probleem, er zit geen snoer met pedaal bij. Nou dat gaan we dus donderdag maar proberen op te lossen. Met één

dame nog wat uitgebreider gesproken over wat zij graag wil gaan doen. Zij wil graag verder met naaiwerk en samen hebben we daar wat over zitten brainstormen.
Al met al weer een paar leuke dagen.

Week eind

Zoals gezegd, donderdag zijn we de toilettas gaan maken. We zijn hier klassikaal mee begonnen. Ik had verschillende restanten stof gepakt en de pakketjes alvast klaar gemaakt. Ze mochten dus zelf een stofje kiezen wat ze leuk vonden. Dat viel al gelijk in goede aarde. Ik had labels van mijzelf meegenomen en de dames allemaal een label gegeven, dan lijkt de tas helemaal professioneel.

De hele ochtend zijn we hier mee bezig geweest. Ik zal niet al te veel in detail treden, maar als de tas bijna klaar is, zit hij binnenste buiten en kan je nog niet echt zien wat het wordt. Op het moment dat de eerste dame de tas af had en omkeerde, werden de ogen erg groot, big smiles, en dolle pret. Ze waren helemaal weg van de tas, die ze ook nog mee naar huis konden nemen. Zoals jullie op de foto zien, een groep trotse dames.

's Ochtends had ik weer wat spullen meegenomen. Alle verbandmiddelen heb ik afgegeven (een erfenis van mijn schoonmoeder) en twee tassen met voetballen. Drie voetballen en een rugbybal van het Sportcollege en twee nieuwe voetballen van OSM'75. 's Middags hebben ze de ballen even aan de kinderen gegeven en zijn ze mee gaan spelen.

Trots waren ze, ze wilden ook graag even poseren. Sommige  dachten dat ze de bal zelf mochten houden, waardoor anderen kwamen vragen of hun ook een bal kregen van mij. Ik heb zo goed mogelijk geprobeerd uit te leggen dat de ballen voor het project zijn en dat ze er hier mee konden spelen.
Vrijdag is op het project een rustige dag. Alleen de crèche is aanwezig en de fieldworkers. De naaiklas niet, die zijn er van maandag t/m donderdag. Samen met Dimakatsu hadden we een gesprek met de projectmanager Thembi. Ik wilde graag dat ze dat gesprek aanging om te kijken of de dingen die ze graag zou willen veranderen, ook haalbaar zijn. Aan de hand van dit gesprek zijn we nog even verder gaan denken naar de verschillende mogelijkheden en waar ik in de weken die nog resten kan helpen. Genoeg te doen denk ik. Daarna hebben we nog wat voorbereidingen gedaan voor maandag, dan gaan we een schoudertas maken. Ook een vraag vanuit de dames zelf. Op vrijdag eindigd de dag wat vroeger, rond twee uur zijn we naar huis gegaan. Omdat het vandaag best lekker weer was, ben ik even in de tuin gaan genieten van het zonnetje. Weekend!

Naaiklas op dreef

Maandag een echte eerste start gehad met de naaiklas. Na een kort voorstel rondje, zijn de dames aan een volgend naaiproject begonnen: een zesbaansrok. Dit is een kinder model, zoals de schooluniformen zijn. Dimakatsu ging de dames uitleggen wat ze moesten doen en ik heb alleen maar toegekeken. Bewust, zodat ik kon kijken hoe het allemaal gaat. Tegelijkertijd zag ik al heel wat dingetjes wat wel wat aandacht kon gebruiken. Het blijkt dat de kennis van de naaijuf ook wel wat opgevijzeld kan worden. Tijdens de thee pauze sprak ik haar daar over en na de pauze heb ik nog iets verteld over het patroon e.d. Ze kregen een standaard patroon, maar wisten eigenlijk niet waar bepaalde maten vandaan kwamen. Zelfs de naaijuf wist dat niet. Mooie manier om dit dus uit te leggen. Daarna zijn de dames aan de slag gegaan. Er moest ook een rits in de rok en mij werd gevraagd of ik een andere manier had. Die had ik wel, niet veel anders, maar wel mooier. Ik heb een voorbeeld gemaakt en de dames gingen direct mijn voorbeeld toepassen, want deze vonden ze erg mooi. Maar iedere keer als ze wat wilde vragen liepen ze naar hun naaijuf.

Uiteindelijk stuurde Dimakatsu ze naar mij en zei dat ze het aan mij moesten vragen. De dames hebben duidelijk moeite om dingen aan mij te vragen. Samen met Dimakatsu heb ik ook nog wat andere technieken besproken die ze willen doen.
Dinsdag heb ik een gedeelte van het kado overhandigd, de spullen van de fa. Ricken heb ik als eerste gegeven, samen met een kleine aanvulling van mijzelf. Nou dat viel in goede aarde.
Toen de eerste dames binnen kwamen was er èèn dame die gelijk dingen begon te vragen over mijzelf. Aldoende werd het gesprek wat vrijer en kwamen de dames die er waren een beetje los.

Rond tien uur heb ik de groep even alleen gelaten omdat Thomas van Solar Works! op bezoek zou komen. Samen met Maarten hebben we hun producten bekeken en er blijken genoeg toepassingen mogelijk. Dit kan zowel in de nieuwbouw als mogelijk op bestaande plekken. Tevens hebben we het gehad over het begeleiden van verkopers van de lampen binnen de township. Maarten gaat het overleggen en kijken naar de mogelijkheden. Ik verwacht wel dat dit wel gaat lukken.
Daarna ben ik de naaiklas weer in gegaan. Op hun verzoek zijn we na de lunch een voorbeeld  gaan maken van het inzetten van een pantalon-rits. Ik had Eric gevraagd mijn voorbeeld uit mijn bestanden op te sturen. Deze heb ik vertaald en samen met wat stof zijn we deze gaan maken. Ik kon ze hierbij tevens een print met uitleg geven. De tijd bleek te kort, want hij was niet af. Woensdag gaan we verder. Eèn dame zou er woensdag niet zijn, dus zij bleef na de les omdat zij persee de rits wilde leren.
Tijdens mijn afwezigheid hadden ze nog meer bedacht. Ze wilde ook nog een steekzak in de rok, of ik dat ook nog kan bedenken. Tuurlijk, doe ik wel.
Verder zijn we nog aan het brainstormen geweest of de naaiklas een veranderingen zou kunnen ondergaan,  dit is wat Dimakatsu graag wil. Ik heb hier wel wat ideeën over. Maar eerst gaan we uitzoeken of we wat aan de machines kunnen doen. Er is toch wel veel mis met de machines en onderhoud is er dus niet. Ik dacht van wel, maar dat is dus niet zo. We gaan kijken bij de winkel of hier iets te regelen valt. Wellicht kan ik hier nog iets in betekenen. Het zou mooi zijn als we al de machines  (10 naaimachines en 2 lockmachines) weer up and running kunnen krijgen.
Woensdag zijn we begonnen met het afmaken van de rits en aansluitend hebben we de steekzak gemaakt. Maar ach, alles kan zo maar anders worden. Na de lunch werd gevraagd of drie dames met de fieldworkers mee wilden gaan naar Extention 8. Alle wijken hebben de naam extention met een nummer. Hun hulp was daar nodig. De andere dames hebben nog even afgemaakt waar ze mee bezig waren. Normaal gaan ze om drie uur naar huis.

Rond half drie druppelen de eerste kinderen binnen voor een maaltijd en wat activiteiten. Omdat de fieldworkers op stap waren, werd aan de overige naaidames gevraagd om te helpen. Zelf ben ik maar even met mijn camera gaan rondlopen. Al direct was dat erg interressant en ben ik met een stel kinderen maar even gaan ballen. Om vier uur was het al weer tijd om naar huis te gaan. Normaal zijn de kinderen langer aanwezig, maar vandaag dus even niet.

Mijn voorbereidingen voor morgen had ik ook al gedaan, dan gaan we gezamenlijk een toilettas maken.

Brainstormen

Vrijdag heb ik eerst een uitgebreide rondleiding en kennismaking met iedereen gehad binnen het project. Bij de "receptie" kreeg ik direct een tas met loom-elastiekjes in mijn handen geduwd met de vraag of ik hier iets mee kon? Eh nee  eigenlijk niet, maar alles is te leren en zo  moeilijk is het niet. In het weekend ben ik met behulp van internet aan het loomen geslagen.
Na de thee/koffie pauze ben ik samen met Dimakatsu (de naaijuf) gaan zitten en uitgebreid met haar gaan praten over wat we kunnen gaan doen. eerst heeft ze me laten zien wat zij doen, welke materialen ze hebben e.d.. Daarna heb ik iets over mijzelf verteld. Toen zijn we gaan bedenken wat we zouden kunnen gaan doen. Dimakatsu wil heel graag wat dingen veranderen maar de kennis en lef ontbreken. Samen gaan we nu kijken of we hier wat mee kunnen. Er valt ook haar nog wat bij te leren, wat zij dan weer kan gebruiken bij de naailessen. Dit weekend ben ik wat kleine dingen aan het bedenken geweest. Maandag gaan we een start maken.

Zondag zijn we Johannesburg in geweest. we hebben verschillende wijken gezien. In een wijk was er een Art of main, een soort kunst markt, verdeeld over verschillende panden. Ook was er een soort foodmarket waar we heerlijk gegeten hebben. Later op de middag zijn we in een heel apart winkelcentrum geweest, bestaande uit 27 zeecontainers. Zo leuk.

Tevens hebben wij tijdens onze wandeltocht door de wijken, veel leuke en praktische ideeën opgedaan voor de naaiklas. Er valt van de week nog genoeg te doen. De ideeën zijn er, nu nog kijken wat haalbaar is.

Kennismaking

Donderdagochtend ben ik voor het eerst naar het project geweest. Van het huis waar ik verblijf tot het project is met de auto misschien tien minuten rijden. Tien minuten waarbij je een aardige indruk krijgt van de omgeving. Vandaag is zonnig maar erg winderig weer. De stofwolken waaien dan ook om je oren en is de temperatuur redelijk te doen. Bij het project had Maarten geregeld dat wij om half tien met een paar mannen (fieldworkers) een tour door de township zouden krijgen.
Fieldworkers zijn mannen of vrouwen uit de townships die opgeleid en begeleid worden door het project om  contacten te leggen met de families binnen het township en ze zo in contact te brengen met het project. Ze spreken kinderen aan die ze niet kennen, gaan middels de kinderen in gesprek met de ouders of familie, meestal met de vraag waarom de kinderen niet op school zijn. De contacten worden langzaam opgebouwd en uiteindelijk hopen ze de kinderen naar school te krijgen, na school ook op te vangen bij het project. De allerkleinste kunnen naar de crèche van het project. De kinderen die bij het project komen krijgen ook een maaltijd per dag. Sommige kinderen krijgen dat thuis niet.
Uiteindelijk om kwart over tien zijn we met de fieldworkers op stap gegaan en hebben ze ons meegenomen de township in. Ze lieten ons zien hoe ze wonen en leven. Helaas kan ik nog geen foto's laten zien, want het was beter dat nu nog even niet te doen.
Sommige huisjes worden door de gouvernement ter beschikking gesteld. Dit zijn stenen huisjes waar stroom, water en toilet in zitten. Dit ziet er niet onaardig uit. Als we een stukje doorlopen komen we bij hutjes die de mensen zelf gebouwd hebben. Eigenlijk wil de regering dit niet, maar ze krijgen de mensen ook niet weg. Hier zijn nog minder faciliteiten, een gezamenlijk water tappunt, geen toilet e.d. maar wel grote tegenstellingen. Iemand die toevallig meer geld heeft (of zijn geld misschien beter besteed),  bouwt een mooi huis. Het kan dus zijn dat tussen de krotten ineens een mooi huis staat. Groter kan de tegenstelling niet zijn. Tijdens onze wandeling heeft een van de fieldworkers nog even gauw aangeklopt bij mensen om te checken of het wel goed gaat. Er was ook een afgesloten stuk grond waar ze bezig zijn om een veilige speeltuin te bouwen, met hulp van het project.
Al met al een indrukwekkende rondleiding. Goed te zien hoe de mensen wonen waar je mee gaat werken.

Na terugkomst hebben we nog even snel een kijkje genomen bij het Kopanang community trust. Dit onderdeel binnen het project is ook zeer leuk. Er zijn drie groepen in de week van dames die hier hele mooie dingen maken met hun handen. Ik was onder de indruk van hun kunsten. Al pratend, zingend en "knutselend" praten ze met elkaar over hun, soms schrijnende, ervaringen. Dit werkt erg therapeutisch. De spullen die ze maken willen ze verkopen om zo wat extra geld te verdienen.  Ze hebben een website www.kopanang.org waar je maar eens een kijkje moet nemen wat voor mooie dingen er gemaakt worden.
Al met al een goed begin.

Ik vertrek

maar kom ook weer terug hoor.  

Het gaat nu echt gebeuren, woensdagochtend vlieg ik richting Zuid Afrika.

Dit is dan ook het laatste verhaal geschreven op Hollandse bodem. Het is de bedoeling dat ik de blog ga bij houden zodat jullie mij kunnen  blijven volgen. De frequentie van de verhalen kan ik niet beoordelen. Dat hangt van meerdere factoren af die ik vanaf hier nog niet goed kan inschatten, maar het gaat zeker lukken. Met de verhalen hoop ik jullie op de hoogte te houden van mijn werkzaamheden en het reilen en zeilen binnen het project.

De spullen zijn ingepakt, dat was nog een hele klus. Twee mega-tassen staan klaar en nu maar hopen dat de douane niet moeilijk gaat doen. Alles nog even checken qua papieren, echt de laatste dingetjes.

Afgelopen paar dagen was wel een periode van afscheid nemen. Het lijkt wel alsof ik iets heel bijzonders ga doen. Fijn te weten dat iedereen zo meeleeft, dat doet mij heel goed. Maar dat wist ik al, gezien alle sponsor bijdrage van jullie, kan ik niet anders zeggen dan bedankt!

Tijdens mijn afwezigheid zijn er ook veel mensen jarig. Op afstand ben ik in gedachten bij jullie. Volgend jaar ben ik weer van de partij! Mijn “kleine-zusje” Jolanda bereikt dit jaar een mijlpaal.

Helaas ben ik hier niet bij. Maar ik heb haar beloofd dat we dat na mijn terugkomst helemaal goed gaan maken. Jolanda, maak er een mooie dag van en laat je maar lekker verwennen.

Marjo, mijn pedicure, heeft nog even mijn voetjes netjes gemaakt. Van Marjo kreeg ik ook een fantastisch bedrag uitgereikt, bij elkaar gespaard van alle behandelingen. Marjo heel erg bedankt hiervoor, ik ben onder de indruk.

Jaja, ik ga weer naailes geven. De groep dames is er klaar voor, heb ik begrepen. Nou ik ook. Maar ik ben ook benieuwd wat Solar Works! voor het project kan gaan betekenen. Natuurlijk ben ik ook benieuwd hoe men zal reageren op alles wat ik van jullie (en van mezelf) heb meegenomen.

Houd het blog dus in de gaten. Mocht je nog een financiële bijdrage willen leveren, kan dat altijd nog. Pas aan het eind van mijn verblijf zal ik het bedrag wat er dan is, overhandigen aan de mensen van het project.

Ik ga er een super tijd van maken en zal jullie hiervan op de hoogte houden.