Persoonlijk

Iedereen kent de persoonlijke verhalen, ook degene die ik verteld heb van horen zeggen. Als je je dan de verhalen uit eerste hand beleefd is het toch anders. Misschien intenser omdat je er middenin zit, maar ook bijzonder. Bijzonder om te merken hoe mensen op je reageren. De mensen hier lopen niet direct met hun problemen te koop. Als er een bepaald vertrouwen is opgebouwd komt het vanzelf. Dat kunnen hele schrijnende verhalen zijn, maar ook hele praktische vragen. Dingen waar jezelf niet op zou komen.

De eerste dag dat ik hier was, zijn we door de township heen gelopen, waarbij we met eigen ogen konden zien hoe men leeft. Het plan van de regering om deze mensen uit de krotten en in flatgebouwen in de stad te krijgen is nooit gelukt. De mensen willen hier niet weg. Wat moet je in een blokkendoos in een stad, onpersoonlijk, niet buiten, weg van familie e.d.. Hier is het niet allemaal mooi en schoon, maar wel vertrouwd, ken je iedereen.
Er zijn twee soorten townships. Mandela heeft ooit gezegd dat er voor iedereen een huis moet komen. In sommige townships is dit ook gebeurd, hier staan kleine, stenen huisjes met stroom, water en sanitaire voorziening. Niet dat het mooi en groot is, maar beter dan de krotten. Maar helaas is nog lang niet iedereen voorzien van zo'n huis en dus leeft de rest nog steeds in de zelfgemaakte hutjes,  zonder aangelegde stroom, water of andere voorzieningen. Je kan je pas een voorstelling maken als je met eigen ogen gezien hebt hoe dit is. Ik heb dit nu gezien en geprobeerd dit met de camera vast te leggen. Ik moet zeggen, ik kan me zelfs voorstellen dat men niet in die blokkendozen wil wonen, ondanks alle ellende.
Toen we naar de naaimachinewinkel gingen, kwamen we langs de extention (wijk) waar Dimakatso woont. Ze wilde dolgraag haar huis laten zien. Zij is met haar man en drie dochters één van de gelukkige die al in een stenen huisje woont. Super trots laat ze binnen zien hoe ze woont. Menig vakantiehuisje bij ons is nog groter, maar klagen doet ze niet. Het is echt alleen een buitenmuur en een dak, veel meer is het niet. Leidingen lopen over de muur, een bankstel zo groot als de kamer en vol. Maar trots is ze op haar huis.

In de loop van de weken raken de dames ook vertrouwd met je en omdat ik ook af en toe dingen van thuis vertel, komen langzaam maar zeker hun vragen. Als ik vertel dat mijn zoon 21 jaar is, komt de vraag vanzelf of ik niet meer kinderen heb. "Nee", zeg ik, "helaas niet". Nou dat is dan Gods wil. "En heb je dan al wel kleinkinderen?", is dan gelijk de volgende vraag. Op mijn nee, hij moet eerst maar zijn studie afmaken, kwam dan ook de reactie dat dat een verstandig besluit is. Wetende dat menigeen van 21 jaar hier al één of meerdere kinderen heeft en geen studie heeft gedaan. Er zijn best hele persoonlijke gesprekken gevoerd, zelfs advies gevraagd wat te doen met een dochter die problemen op school had. Door er over te praten gaf dat een heel persoonlijk gevoel.

Maar ook leuke vragen, vragen waar wij niet over zouden nadenken. Iemand vroeg mij of er in Nederland wel zwarte mensen wonen en of Engels onze taal is. Als ik vertel aan iemand dat onze winter zoveel kouder is, wordt er gevraagd of er dan ook sneeuw is. En nog mooier, hoe droog je dan je was?
Ik kan nog wel even doorgaan. Dit was nog maar een klein stukje over mijn persoonlijke ervaringen. Graag vertel ik meer als ik weer thuis ben, omdat dat eigenlijk veel leuker is.
Nu is het afscheid geweest, de lovende woorden zijn niet van de lucht. Geroerd ben ik. Ik heb Eric vandaag rondgeleid in het project, hij heeft met mensen gesproken en gezien waar ik ben geweest. Ook vandaag kreeg ik weer te horen dat mijn bezoek goed is geweest.
Nu is onze vakantie begonnen en heb het nu al moeilijk. Ik moet mijn knop omzetten. Het heeft me geraakt in de positieve zin.

Klaar!

En dan zijn het alweer de laatste paar dagen. Wat vliegt de tijd. 

Als eerste heb ik ze maandag de stapel stoffen van Loes gegeven. Er wordt nog bekeken wat ze hiermee gaan doen.  Daarna zijn we begonnen met het leren lezen en overnemen van patronen. Niet onbelangrijk. Iedereen heeft uiteindelijk een patroon van een rok gemaakt, in hun eigen maat.

Omdat er geen geld is om voor iedereen apart stof te kopen, dit is natuurlijk ook niet ingepland in de naaiklas-begroting,  kunnen de dames zelf stof kopen om de rok te kunnen maken. Dit kunnen ze dan in de les maken. Als dat gebeurd ben ik er niet meer, dus hoop dit later op één of andere manier nog te horen of te zien. We zijn hier eigenlijk de hele dag mee bezig geweest. Aan het eind van de dag hebben we nog een foto-shoot gedaan,  om de t-shirts te showen. Ook ben ik nog met iedereen apart op de foto gegaan omdat ik hier nog iets mee ga doen. Hilariteit alom.

Dinsdagmorgen ben ik eerst in de naaiklas begonnen en ben rond half 10 met Eddie, een zeer bevlogen fieldworker, de townships in gegaan om naast zijn verhalen te horen, ook nog foto's te maken. We hebben onderweg ook nog verschillende mensen gesproken en iedereen is dan ook enthousiast. Ook nu weer was het bezoek zeer indrukwekkend, mede door de verhalen van Eddie.

Je kunt je pas echt voorstellen als je hier loopt wat dit is. Zoals ik ook tegen Eddie zei, je moet het zien, horen, ruiken en proeven om het te snappen. Armoede alom, maar ook grote tegenstellingen. Goed om hier geweest te zijn.
Na terugkomst ben ik weer met de naaiklas verder gegaan. Er moesten nog wat toilettassen afgemaakt worden en ik wilde Dimakatso nog een tweede, grotere toilettas laten maken.
Aan het eind van de middag heb ik ook nog even bij de crèche wat foto's gemaakt.

Daar kom je bijna niet zonder kleerscheuren vandaan als je weg wilt. Zo grappig.
En dan is het echt de laatste dag. Eerst zijn we de twee machines gaan ophalen bij de reparateur en ook weer vier machines achter gelaten. Bij terugkomst mocht ik nog niet naar binnen, er was duidelijk iets gaande. Op een gegeven moment kreeg ik een seintje dat ik mocht komen. Bij het openen van de deur kreeg ik allemaal snippers over mij heen en "surprise"!

Dat was leuk. Ze hadden de lesruimte versierd en de tafel versierd. Spontaan begonnen ze te zingen. Heel erg leuk. Ze hadden ook allemaal lekkers neergezet. Tuurlijk was er ook een foto rondje. Ik had zelf ook een taart meegenomen, dus na het aansnijden van de taart hebben we nog even gezellig zitten kletsen. Op een gegeven moment hebben we de boel opgeruimd en hebben we toch nog even wat gedaan.

Na de lunch hadden Dimakatso en ik een laatste gesprek met de projectmanager. Hierin hebben we nog even  duidelijk gesproken over de toekomst van de naaiklas, waarvan beide dames overtuigd zijn dat dit moet gaan lukken. Omdat dit ook voor een aantal dames in de naaiklas een goed vooruitzicht kan zijn voor het nieuwe jaar, heb ik (in overleg) besloten om het totale bedrag hiervoor ter beschikking te stellen. Dat betekent indirect dat er meerdere gezinnen geholpen kunnen zijn hiermee. We zijn namelijk bang als we het geld gaan opsplitsen, dit niet helemaal goed gaat. Zowel Thembi als Dimakatso waren zeer verrast over het grote bedrag wat ik heb overhandigd. Ze hebben me verzekerd dat het moet gaan lukken. Het mooie is dat de eerste order voor tien toilettassen al binnen is.
Nadat we de dag verder hebben afgesloten heb ik nog even een gesprek met Dimakatso alleen gehad, zo blij als ze is dat ik er ben geweest, is zo goed te zien.
Eric is nu onderweg. Morgen laat ik hem het project nog even zien, de dames zijn na alle verhalen ook heel nieuwsgierig. Morgen neem ik ook echt afscheid.
Deze ervaring is heel bijzonder.  De tijd ging zo snel. Mede dankzij jullie bijdragen, materiaal of geld, is dit nog specialer geworden.

Nog meer projecten

De dames hebben de tassen die we gemaakt hebben in gebruik en lopen er trots mee rond. Iedereen reageert op de tassen en wil er ook één hebben. Ook hangen mijn voorbeelden in de naaiklas en iedere keer als iemand binnenkomt, wordt er iets over gezegd. Dat komt mooi uit, want één van de plannen voor de toekomst is het starten van een soort atelier om dit soort spullen te gaan maken. We zijn nog behoorlijk aan het praten en bedenken hoe dit te doen. Ik verwacht dat het wel gaat lukken.
Dinsdag zijn we verder gegaan met het afmaken van de t-shirts. Omdat één dame weg moest kon zij het t-shirt niet afmaken. Het werken met de lockmachine gaat goed, ze vinden het allemaal geweldig.

De meeste dames hebben dinsdag de shirts af. Dimakatsu had ook nog drie kleden gekregen met de vraag of zij deze kon herstellen. De randen waren los en zij had niet de juiste materialen om dit te repareren. Ze vroeg of ik hier raad mee wist. Dat wist ik wel. Dus ben ik dinsdag begonnen met het herstellen van deze kleden. Er was één dame al snel klaar met de shirts en zij wilde mij helpen. Prima dus, want daar leer je weer van.

Woensdagochtend hebben we de dames aan het werk gezet en zijn Dimakatsu, Maarten en ikzelf gaan shoppen in Dubai. Dit is niet in India, maar een hele grote winkel waar ze van alles hebben. Vooral heel veel stoffen en fournituren. Daar zijn we wel even zoet geweest. Ik heb voor de naaiklas allemaal nieuwe lockgarens gekocht, omdat deze er niet waren. Als de tweede lockmachine straks gemaakt is,  hebben ze twee werkende machines waar ze deze garens goed kunnen gebruiken. Tevens heb ik een pakket samengesteld van stoffen en materiaal om 18 toilettassen te kunnen maken. Deze kunnen ze eventueel al verkopen. Van de opbrengst kunnen ze weer spullen kopen. Ook heb ik een soort patroonpapier meegenomen om dit met dames te gaan gebruiken, want een patroon overnemen hebben ze nog nooit gedaan. Dat is toch wel handig en is dus een project wat ik nog ga doen deze week.

Wat een winkel zeg. Zoveel te zien.
Donderdag zijn we met degene die klaar waren, begonnen met de toilettas opnieuw te maken, maar dan zoveel mogelijk zonder mijn hulp. Ik was er wel, voor back up, wat toch af en toe nodig was. Maar Dimakatsu kon het prima regelen. Moet ook, want volgende week ben ik weg. De laatste t-shirts zijn inmiddel ook af. Na het weekend gaan de dames op de foto, dus deze volgt nog. De kleden die hersteld moesten worden zijn inmiddels ook af.

Het weer veranderde ook, er stond een behoorlijke wind, de stof woei om je oren  verschrikkelijk. 'Savonds was duidelijk dat er een weersverandering was, koud, regen en onweer. De stroom viel zelfs even uit.
Vrijdag was er een Anual General Meeting. Dit is iedere NGO verplicht één keer per jaar  te doen. Hierbij worden alle lopende zaken, medewerkers, cijfers en plannen gepresenteerd aan de mensen die gebruik maken van het project. Dan ligt het gewone werk een dag op zijn gat. De mensen, voornamelijk moeders van de kinderen, die hier op af komen, krijgen aan het eind ook een maaltijd. Omdat het dan wat meer werk is in de keuken, zijn we dus vandaag maar in de keuken aan het helpen geweest. Ook leuk om eens te doen.

Toen de meeting begon heb ik me daarbij aangesloten omdat het meeste werk in de keuken toen al gedaan was. Ik heb er niet veel van meegekregen, omdat het grotendeels in hun taal was, maar grappig om het mee te maken.
Het was vandaag ook erg koud, maar 11 graden, wel droog. Tijdens de meeting ging de gaskachel zelfs aan.
Nu is het weekend, het weer wordt waarschijnlijk vanaf zondag weer beter. Het wordt een rustig weekend, (nog) geen dingen gepland staan.