De eerste dag dat ik hier was, zijn we door de township heen gelopen, waarbij we met eigen ogen konden zien hoe men leeft. Het plan van de regering om deze mensen uit de krotten en in flatgebouwen in de stad te krijgen is nooit gelukt. De mensen willen hier niet weg. Wat moet je in een blokkendoos in een stad, onpersoonlijk, niet buiten, weg van familie e.d.. Hier is het niet allemaal mooi en schoon, maar wel vertrouwd, ken je iedereen.
Er zijn twee soorten townships. Mandela heeft ooit gezegd dat er voor iedereen een huis moet komen. In sommige townships is dit ook gebeurd, hier staan kleine, stenen huisjes met stroom, water en sanitaire voorziening. Niet dat het mooi en groot is, maar beter dan de krotten. Maar helaas is nog lang niet iedereen voorzien van zo'n huis en dus leeft de rest nog steeds in de zelfgemaakte hutjes, zonder aangelegde stroom, water of andere voorzieningen. Je kan je pas een voorstelling maken als je met eigen ogen gezien hebt hoe dit is. Ik heb dit nu gezien en geprobeerd dit met de camera vast te leggen. Ik moet zeggen, ik kan me zelfs voorstellen dat men niet in die blokkendozen wil wonen, ondanks alle ellende.
Toen we naar de naaimachinewinkel gingen, kwamen we langs de extention (wijk) waar Dimakatso woont. Ze wilde dolgraag haar huis laten zien. Zij is met haar man en drie dochters één van de gelukkige die al in een stenen huisje woont. Super trots laat ze binnen zien hoe ze woont. Menig vakantiehuisje bij ons is nog groter, maar klagen doet ze niet. Het is echt alleen een buitenmuur en een dak, veel meer is het niet. Leidingen lopen over de muur, een bankstel zo groot als de kamer en vol. Maar trots is ze op haar huis.
In de loop van de weken raken de dames ook vertrouwd met je en omdat ik ook af en toe dingen van thuis vertel, komen langzaam maar zeker hun vragen. Als ik vertel dat mijn zoon 21 jaar is, komt de vraag vanzelf of ik niet meer kinderen heb. "Nee", zeg ik, "helaas niet". Nou dat is dan Gods wil. "En heb je dan al wel kleinkinderen?", is dan gelijk de volgende vraag. Op mijn nee, hij moet eerst maar zijn studie afmaken, kwam dan ook de reactie dat dat een verstandig besluit is. Wetende dat menigeen van 21 jaar hier al één of meerdere kinderen heeft en geen studie heeft gedaan. Er zijn best hele persoonlijke gesprekken gevoerd, zelfs advies gevraagd wat te doen met een dochter die problemen op school had. Door er over te praten gaf dat een heel persoonlijk gevoel.
Ik kan nog wel even doorgaan. Dit was nog maar een klein stukje over mijn persoonlijke ervaringen. Graag vertel ik meer als ik weer thuis ben, omdat dat eigenlijk veel leuker is.
Nu is het afscheid geweest, de lovende woorden zijn niet van de lucht. Geroerd ben ik. Ik heb Eric vandaag rondgeleid in het project, hij heeft met mensen gesproken en gezien waar ik ben geweest. Ook vandaag kreeg ik weer te horen dat mijn bezoek goed is geweest.
Nu is onze vakantie begonnen en heb het nu al moeilijk. Ik moet mijn knop omzetten. Het heeft me geraakt in de positieve zin.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Bedankt voor het achterlaten van je reactie.